Off the record met Nicolas Rombouts: “Van hiphop over noise tot ik-weet-niet-wat”.

Van selfmade man tot doctorandus

Nicolas Rombouts raakt als tiener gefascineerd door de contrabas en leert het instrument spelen door zelfstudie. Via contrabassist Peter Jacquemyn komt hij met vrije improvisatiemuziek in contact en  gaat hij heel experimenteel en puur op sound, energie en alternatieve technieken verder werken.

Met zijn vrouw organiseert hij maandelijks Les Soirées Flexibles, concerten waarin improvisatiemuziek wordt gekoppeld aan andere experimentele kunstvormen. Rombouts krijgt een goede reputatie als improvisator en concertorganisator binnen de Europese free music scene en speelt met grote namen als Peter Kowald en Fred van Hove.

Op zijn 24ste is Nicolas Rombouts doctorandus in de geschiedenis, maar hij ruilt zijn academische titel in voor een carrière in de muziek. Hij schrijft zich in aan het conservatorium van Antwerpen en studeert daarna jazz aan het Lemmens-instituut.

Ondertussen rijgen de muzikale projecten zich aaneen. Zijn naam wordt vaak in één adem genoemd met die van zanger Gregory Frateur, met wie hij in totaal dertien jaar lang lief en leed deelde in de groep Dez Mona.

Ook met Guido Belcanto staat hij al 10 jaar op de planken. Hij produceert ook diens platen Een man als ik en Cavalier Seul. Nicolas producet nieuw werk van Stijn Meuris en Stef Kamil Carlens en componeert voor de nieuwe voorstelling van dansgezelschap WArd/WaRD en voor Macbeth van Toneelgroep Maastricht.

Met de Amerikaanse singer/songwriter, Matt Watts, werkt hij aan een nieuw eigen project.

De referentieplaten van Baloji

Als Nicolas Rombouts voor Off the Record de platen kiest die hem hebben geïnspireerd, vreest hij voor een vertekend beeld door de beperkte selectie. Tot hij ermee aan de slag gaat en ontdekt dat een aantal stromingen of filosofieën binnen zijn keuze symbool staan voor veel meer platen. 

“Ik heb zoveel inspiraties en invloeden, van hiphop over noise tot ik-weet-niet-wat. Ik zal heel mijn leven zoeken naar een muzikale taal waarin al die invloeden samenkomen.” 
Nicolas Rombouts

Pink Panthers en de blue notes
“Ik was als kind gek van het thema van The Pink Panther tekenfilms. Ik wou het absoluut op saxofoon leren spelen, dus nam mijn moeder me naar de muziekschool. Een overijverige tandarts had echter net mijn twee voorste tanden getrokken en die waren volgens de leraar onontbeerlijk om het rietje vast te houden. Een ander instrument interesseerde me op dat moment niet, dus ging ik maar tennissen. Pas op m’n vijftiende heb ik m’n tennisracket geruild voor de contrabas. Nu ik erop terugkijk zie ik dat er veel blues en jazz in het Pink Panther-thema zit: de typische blue notes. Eigenlijk heeft het alle kenmerken van een goed jazz- of blues-nummer.”

Hip hop
“Op mijn veertiende was ik behoorlijk verslaafd aan Yo! MTV raps. Dat ging er allemaal zo vlot aan toe met yo dit en yo dat. Op datzelfde moment had je ook The Cosby Show. Het was een soort culturele veroveringstocht van Afro-Amerikanen in Europa. Op een bepaald moment kwam daar De La Soul met Me, myself and I. Heel positieve, uptempo muziek met veel humor en een tribale groove. Die sprak en spreekt mij nog altijd enorm aan.  Die hip hop groove is ook in Origin, de laatste plaat van Dez Mona gekropen. Wij gebruikten wel live drums in plaats van samples en drumcomputers, maar hebben die verknipt en gelooped tot een heel gecontroleerde, compacte sound.“

Buiten de lijntjes: Dinosaur Jr.
“Op m’n vijftiende, ging er plotseling een nieuwe wereld voor me open: de grunge. Ik ging op zoek in platenwinkels en de hoes van Dinosaur Jr. viel mij meteen op.  Er stond een ventje op getekend. Een uitgemergeld, wanhopig figuurtje. Ik kon mij daar wel mee identificeren, dus ik dacht: meenemen. Toen ik de plaat opzette, werd ik omvergeblazen. De kracht van dat eerste nummer was fenomenaal. Dat moest je onmiddellijk heel luid zetten. Het begon met één gitaar, maar werd al snel een tsunami van gitaren. De zanger J. Mascis was ook een beetje een einzelgänger. Het soort figuur dat mij wel aansprak omdat hij binnen die grungewereld toch een beetje buiten de lijntjes kleurde, net iets anders deed dan andere groepen. Dat probeer ik nog altijd mee te nemen: tot hier gaat het lijntje, laten we daar eens overstappen en zien waar we uitkomen.”

Repetitief: Steve Reich
“Op een rommelmarkt vond ik een vinylplaat van Steve Reich van het label Deutsche Grammophon. wat altijd garant staat voor kwaliteit. Drumming was echt een openbaring. Steve Reich werd medio jaren zestig bekend en behoorde tot de school van de minimalisten zoals Terry Riley. Zij keerden terug naar een simpele harmonie en een op het eerste gezicht eenvoudigere ritmiek. Minder grote gebaren in vergelijking met de muziek uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Er zit een heel repetitief karakter in de muziek van Reich, maar schijnt bedriegt want er gebeurt enorm veel. Ik heb mij altijd aangetrokken gevoeld tot het spelen van bas omdat je een repetitief patroon speelt, maar toch probeert die net iets anders in te vullen. Dat repetitieve, dat tranceachtige gegeven, dat inspireert mij. Daar word ik rustig van en krijg ik tegelijkertijd ook energie van. Ik denk dat ik dan gewoon meer in mijn evenwicht ben.”

Grondnoot: Charlie Haden
“In ’89 speelde Charlie Haden op het jazzfestival van Montreal en daar werden live CD’s van gemaakt: The Montreal Tapes. Op het bluesachtige nummer Bay City speelt Haden één van de prachtigste poëtische solo’s ooit. Na het thema en een zes minuten lange solo van pianist Gonzalo Rubalcaba met heel veel noten per minuut, is Haden aan de beurt. Hij legt het helemaal stil, vertraagt volledig. Niet dat de muziek trager wordt, maar hij trekt de energie en alles errond helemaal naar beneden. Heel de focus komt terug op die ene noot die hij vervolgens speelt. En dan ontwikkelt hij de meest waanzinnige solo die emotioneel zo intens wordt dat ik tot tranen toe was bewogen toen ik dat voor het eerst hoorde.  Haden is heel inspirerend geweest omdat hij zijn tijd neemt, hij wacht en pakt dan de grondnoot van het nummer. Als ik soleer in stukken of improvisaties, val ik daar veel op terug. Tijd nemen voor de grondnoot, want dat is de noot waar heel het stuk uiteindelijk op zal terugkomen.”

Research en interviews: Lies Vanbrabant
Regie: Silvia Peeters
Productie en eindredactie: Griet Boulat

De volgende afleveringen

Off the Record is ook nog te gast bij Karen Willems (drumster van o.a. Yuko, Inwolves, Zita Swoon, Novastar), Rodrigo Fuentealba (gitarist/producer van o.a. Fifty Foot Combo, Manngold, Gabriel Rios, Novastar) en Ruben Block (zanger/gitarist Triggerfinger).

#offtherecord

Off the Record is een productie van Canvas