Karl Symons en Jan Verheyen in de vijfde aflevering van 4 x 7

Vier korte documentaires over onderwerpen die de makers nauw aan het hart liggen. Dat is 4 x 7.

Karl Symons portretteert in Mijn Samburu-petekind zijn Keniaans petekind Laraja, die na zijn studies moet kiezen of hij in de stad blijft wonen of terugkeert naar het traditionele stamleven op het platteland.  Bart Verstockt vond dat het na al die jaren tijd werd voor een goed gesprek met zijn vader Leo. Jan Verheyen brengt in One Man Show een hommage aan de dorpscinema. En voormalig VRT-regisseur Raf Verpooten combineert in Saudade zijn passie voor Portugal met zijn liefde voor houtbewerking.

Op dinsdag 9 mei om 22.10 u. op Canvas, canvas.be en vrtnu.be.

 

Karl Symons: Mijn Samburu-petekind

In de zomer van 2006 kreeg Karl Symons de vraag of hij een overgangsritueel, met onder andere een besnijdenis, wou gaan filmen bij de Samburu-stam in Kenia. Het werd een van de meest beklijvende en authentieke ervaringen die hij ooit heeft meegemaakt. Karl volgde er een jongen van 13 jaar, Laraja. En toen die moest besneden worden, kreeg hij van de stamouders de vraag of hij die jongen wou vasthouden tijdens de besnijdenis. Als je dat aanvaardt dan word je meteen de stiefvader van die jongen voor de rest van zijn leven. Zo kreeg Karl een petekind in Kenia. Hij heeft Laraja verder ondersteund en onder meer zijn studies betaald. Maar Laraja is nu afgestudeerd en moet stilaan kiezen of hij verder wil leven in de grote stad, of terug naar zijn stam wil keren om daar een traditioneel leven te gaan leiden.

In Karl Symons zit zo goed als zeker een Afrikaan verborgen. Hij begon zijn tv-carrière bij Kilimanjaro het jongerenmagazine van de openbare omroep. Tussen zijn vele reizen door leidde Karl jarenlang het productiehuis TV De Wereld dat zich specialiseerde in reisprogramma’s zoals Zalm voor Corleone en De Tafelberg. De laatste jaren woonde hij vooral in Kaapstad en zette hij zich in voor kwetsbare Afrikaanse volkeren zoals de Bosjesmannen. En vandaag neemt hij ons dus mee naar de Samburu-stam in Kenia.

Bart Verstockt: Leo

Bart Verstockt kom uit een nest van zeven kinderen. Dat betekende veel plezier, veel lawaai en af en toe veel ruzie. Zijn moeder was de clanleider. Zij zorgde ervoor dat alles goed draaide en bracht verzoening en verbinding waar dat nodig was. Met haar heeft Bart altijd een heel warme band gehad. Zij overleed tien jaar geleden. De relatie van Bart met zijn vader Leo was afstandelijker. Daar wil hij nu iets aan doen. Tijd voor een gesprek, zeker omdat Leo ondertussen 86 is.

Het levensverhaal van Bart Verstockt leest een beetje als dat van Kuifje. Redder van bomen en gebouwen, af en toe kunstenaar, maar bovenal journalist en documentairemaker. Altijd op zoek naar spannende verhalen. Hij begon als regisseur voor Man Bijt Hond en was jarenlang manus-van-al voor het dansgezelschap van Wim Vandekeybus. Hij passeerde onder andere langs Vlaanderen Vakantieland en maakte heel wat documentaires waarin cultuur de grondstroom was.

Jan Verheyen: One man show

Vroeger had elk dorp zijn eigen cinema, maar en in de loop der tijden zijn die dorpsbioscopen helaas uit het landschap verdwenen. Het zijn die zalen waarin regisseur Jan Verheyen als jonge snaak – vaak met rode oortjes – kennismaakte met de wondere wereld van de film. Eén van de mooiste filmzalen bevond zich in Aalter: Cinema Capitole. Die heeft recent zijn deuren gesloten omdat het pand waarin de cinema was gehuisvest, werd verkocht. One man show is een hommage aan de cinema in het algemeen en dit soort dorpszalen in het bijzonder. Het werd vooral ook een hommage aan Jean Claude Maes, de ‘monsieur cinema’ van Aalter en aan zijn passie voor zijn cinema.

Jan Verheyen is zot van cinema. Zijn eerste eigen filmfestival organiseerde hij toen hij amper 18 was. Hij had toen net beslist om zijn humaniora toch maar niet af te maken en koos resoluut voor de film. Hij werd filmjournalist, richtte zijn eigen filmdistributiebedrijf op, en bekeek jaarlijks enkele honderden films. Het zat er van heel ver aan te komen: Jan Verheyen zou zelf speelfilms gaan maken. Ondertussen kennen we hem van onder andere Alles moet weg, Vermist en Dossier K. En zijn korte documentaire voor 4 x 7 gaat dus alweer over de cinema …

Raf Verpooten: Saudade

Als docent aan de filmschool moest Raf Verpooten ooit kortfilms van studenten beoordelen. Nu hij met Saudade zelf zijn eerste kortfilm maakte, zou hij heel wat meer begrip en mededogen hebben voor de inspanningen van zijn leerlingen. Raf is de inspiratie voor zijn korte documentaire dicht bij zichzelf gaan zoeken. Zelf dingen maken met je eigen handen, vindt hij heel waardevol. Zijn belangrijkste hobby is dan ook houtbewerking. Die liefde combineert hij in zijn film met zijn andere grote passie: Portugal, zijn tweede vaderland.

Raf Verpooten wist al van jong af dat hij regisseur wou worden. In 1990 regisseerde hij met Het landhuis zijn eerste fictiefilm voor de toenmalige BRT. Later volgden onder andere de politieserie Langs de kade en het legendarische Kulderzipken. Later gaf hij jarenlang hij strategisch advies aan de VRT-directie. Ondertussen heeft Raf de televisiewereld al een paar jaar vaarwel gezegd, maar voor 4 x 7 maakte hij graag nog eens een uitzondering.

 

Kort en goed

4 X 7 brengt documentaires over onderwerpen die de makers nauw aan het hart liggen. Het zijn telkens dwingende verhalen die de regisseurs om een of andere reden moéten vertellen. Het gaat over dingen die hen intrigeren, ontroeren, inspireren of ergeren. De vorm waarin die verhalen worden verteld is documentair, maar zonder vast format.

Zo worden die korte verhalen telkens een expressie van de makers zelf, van hun verhaal én hun manier van vertellen. Elke maker krijgt maar één kans om een documentaire te maken voor 4 x 7. Het zijn dus allemaal andere namen dan in de eerste reeks. Het moet dus meteen goed zijn, én kort. Zo'n 7 minuten-documentaire biedt een regisseur de mogelijkheid zich als maker te onderscheiden. In de beperking toont zich ten slotte de meester.

Elk verhaal wordt voorafgegaan door een korte inleiding door de makers zelf, waarin ze aangeven waarom ze deze film moesten maken. Die inleiding verduidelijkt hun motivatie en zorgt voor een snelle omkadering van het verhaal. Nieuw in de tweede reeks is dat Ayco Duyster voortaan elke maker kort voorstelt (buiten beeld).

 

Diversiteit

Er zijn zeven nieuwe afleveringen met in totaal dus 28 documentaires van evenveel regisseurs. De diversiteit die daaruit voortvloeit, vormt mee de kracht van het programma.

Voor Canvas is 4 x 7 een gelegenheid om het enorme potentieel aan audiovisueel talent in Vlaanderen te laten floreren: zowel mannelijke als vrouwelijke reporters, autochtoon of allochtoon, met aandacht voor gevestigde waarden en aanstormend talent. Het is dé manier om het documentaire genre op een permanente manier in het daglicht te stellen.

Een productie van De Chinezen en Canvas in samenwerking met het VAF.