De favoriete documentaires van Kathleen Cools, Bent Van Looy, Michaël Pas en Alicja Gescinska

Zeven weken lang presenteerde Canvas op zondagavond 4 x 7 : vier korte documentaires van telkens zeven minuten over onderwerpen die de makers nauw aan het hart liggen. In de laatste aflevering van de reeks kiezen vier Canvas-gezichten elk één documentaire uit de reeks die hen bijzonder is bijgebleven. Zij leiden de documentaire zelf in en vertellen waarom ze er zo door geraakt werden :

• Kathleen Cools was gecharmeerd door Lon, een documentaire van Nina Landau over het verhaal van haar grootoom, een kleine sterke held in WO II.
• Bent Van Looy herkende in het kunstenaarsportret Joie de vivre van Jan De Schutter zijn eigen drang om te creëren.
• Michaël Pas vindt het complotverhaal De coup die niet doorging van Joris Vermost niet alleen een straf verhaal maar ook straf verteld en ondanks het internationale karakter ook typisch Vlaams.
• Alicja Gescinska was erg onder de indruk van de vormelijke originaliteit en de filosofische ondertoon van Mooi Missie, de documentaire van Diego Nurse over een Surinaamse man die vrouw werd.

Op zondag 17 december om 22.00 u. op Canvas en vrtnu.be.

Interviews: De inleiders en de makers kunnen worden gecontacteerd via interviews@vrt.be

Meer informatie hieronder.

Kathleen Cools kiest voor Lon van Nina Landau

Nina Landau vindt het belangrijk om te weten waar ze vandaan komt en hoe haar familie in elkaar steekt. Ze vindt ook dat iedereen de grote lijnen van zijn of haar familieverhaal zou moeten kennen om te weten wie we vandaag zijn. Voor haar documentaire animatiefilm Lon onderzocht ze een vaag maar belangrijk verhaal uit haar familiegeschiedenis: ze ontdekte dat haar artistieke grootoom Lon door de Duitsers in de Dossin-kazerne werd opgesloten, maar niet bij de pakken bleef zitten. Een duistere maar ook poëtische Vlaamse versie van ‘La vita e bella’.

Nina Landau studeerde criminologie en politieke wetenschappen en is erg geïnteresseerd in de effecten van vrijheidsberoving op het individu. Ze begon als journaliste voor de VRT maar schakelde al snel over naar reportagewerk en regie. Tegenwoordig is ze junior producer bij een productiehuis gespecialiseerd in documentaires.

Kathleen Cools:  “Lon is eigenlijk een animatiefilm waarin Nina het verhaal brengt van haar grootoom, die leefde en werkte in de theater-en decorbouwwereld in Antwerpen tijdens de Tweede Wereldoorlog. We weten allemaal dat zo’n verhalen in die periode vaak niet de goede richting uitgingen en dat is ook het geval met Lon. Nina slaagt er wel in om dat verhaal zo ontroerend, ontwapenend, eerlijk en vol liefde te vertellen dat we uiteindelijk vooral aan Lon denken als een kleine, heel sterke held in dat verschrikkelijke, grote verhaal, dat oorlog heet.”

Bent Van Looy kiest voor Joie de vivre van Jan De Schutter

Jan De Schutter, beter bekend als zijn alter ego Diva Benini, werd geboren in het Kempense Herentals, en kwam later in Leuven terecht om er readaptiewetenschappen te studeren. Daarmee hielp hij jongeren hun weg te vinden in de maatschappij. Maar Jan bewandelde al snel nieuwe paden. Zo kwam hij in de kunstensector terecht waar hij onder andere ‘pornografische kantkloswerken’ maakte. En hij startte samen met enkele vrienden het videoproductiehuisje “French 8” op. Met die bende ongeregeld maakte hij zijn korte docu Joie de Vivre,  een portret van een kunstenares die het eeuwige leven lijkt te bezitten…

Jan De Schutter: “Ik kwam Lutgart Demeyer tegen op een rommelmarkt in Antwerpen waar ze op zoek was naar onderdelen voor een nieuw kunstwerk. Lutgart is 93 jaar, keramiste bij de expo G58 en ze gaat bewust solitair door het leven. Ze maakt geen kunst om er rijk van te worden. Haar leeftijd verraadt de joie de vivre waarmee ze door het leven gaat. Ze kan verwonderd zijn door de vorm van een ajuin, de kleur van een babypop,… en het is net dat soort vreugde die ze vindt in eenvoudige zaken die mij inspireerde om deze documentaire te maken. Voor een kunstenaar als ikzelf is zij een lichtend voorbeeld.”

Bent Van Looy: “Ik was betoverd door de korte documentaire Joie de vivre van Jan De Schutter. Ik maak zelf muziek, schilder af en toe en ik praat heel veel met kunstenaars. Wat me opvalt is dat heel veel van die kunstenaars soms een beetje de weg kwijt geraken en niet meer weten waarom ze precies kunstenaar geworden zijn of niet helemaal weten wat ze die dag moeten maken. Wat zo mooi is aan dit filmpje is dat je daar een oudere, beetje vreemde dame ziet die zichtbaar heel tevreden is met haar eenzaamheid. Ook al kan je het niet echt zo benoemen want ze heeft een soort van onstilbare drang om dingen te creëren met de spulletjes die ze rond haar vindt in het atelier of in de huiskamer.  Daarmee gaat ze aan de slag en maakt ze dingen die ervoor nog niet bestonden vanuit een soort pure, zuivere, onschuldige drift om te creëren. Dat zou ik aan al die mannen en vrouwen willen laten zien van: dit is hoe het moet.”

Michaël Pas kiest voor De coup die niet doorging van Joris Vermost

Joris Vermost groeide op met een notoir gezin in zijn straat. De vader van het gezin plande met enkele anderen rond 1944 een coup in Indonesië. Ze hadden een heel complot klaar en gingen ervan uit dat ze hun eigen munt nodig hadden voor na de overwinning. De coup die niet doorging toont in de vorm van een Z/W-reconstructie het productieproces van de munt en de mislukte coup. President Soekarno was hun namelijk voor en hun poging tot een coup bleef uit…

Joris Vermost begon in 1996 voor VRT te werken als bedenker en regisseur van promotietrailers en komische sketches. Enkele jaren later ging hij wetenschappelijke documentaires maken: over bionica, over HIV resistente prostituees, over gigantische meteorieten én over Antarctica. Daarnaast maakt Joris luisterspelen en pleegt hij wel eens experimentele kunst waarmee hij tot in het nationaal museum van Moskou is geraakt. Voor zijn 7 minuten liet hij de wetenschappen even links liggen en dook hij de geschiedenis in. En wel nog in zijn eigen straat…

Michaël Pas: “Ik heb in 4 x 7 een heleboel prachtige, beklijvende documentaires mogen bekijken. Ik ben verbaasd geweest, heb gelachen, ben soms stil geworden. Ik ben acteur van beroep en acteurs zijn verhalenvertellers, dus ik heb me laten inpakken door een straf verhaal dat ook nog eens straf verteld is. Joris Vermost vertelt in zijn film ‘De coup die niet doorging’ het onwaarschijnlijke maar waargebeurde verhaal van een jong gezin in de jaren 1950 dat zonder het te beseffen terecht komt in een schimmig complot van internationale geheime diensten tegen de dan nog jonge republiek Indonesië. We zien dus prachtig archiefmateriaal van Antwerpen en Brussel in de zeer fotogenieke jaren 1950, maar hij vermengt die heel knap met nieuw geschoten materiaal. Hij gebruikt dus acteurs, kostuums, decors, auto’s uit de jaren 1950, en dat snijdt perfect met de archiefbeelden. Het is een internationaal verhaal, maar hij vertelt het door de ogen van twee kinderen op een ietwat Belgische manier. Het begint al met de titel: “ De coup die niet doorging”. Het is eigenlijk één grote spoiler want de coup ging dus niet door. Bij nader inzien vertelt de titel ook iets over de typisch Belgische underdog-achtige manier waarop dit verhaal verteld wordt. Over mensen die zichzelf verliezen in een droom en het grote plaatje uit het oog verliezen. Zo doet deze film me een beetje denken aan het werk van onze prachtige schrijver Elsschot. In “Kaas” zien we ook dat grote dromen niet altijd leiden tot grote daden.”

Alicja Gescinska kiest voor Mooi Missi van Diego Nurse

Diego Nurse komt uit Suriname en daar is een andere geaardheid dan hetero zeer uit den boze. Zijn eigen neef, met wie hij een hechte band had, kwam uit de kast en daardoor nam Diego afstand. Hij heeft na een tijd toch opnieuw contact opgenomen en leerde zo ook een vriend van zijn neef kennen die transgender is. Mooi missi vertelt op vormelijk eigenzinnige manier het verhaal van een man die een vrouw werd, met de vooroordelen, de pijn en de bevrijding die daarmee gepaard gingen.

Diego Nurse is jonge regisseur uit het Gentse, geboren in Suriname en opgegroeid in Amsterdam. Hij studeerde aan de MAD-faculty in Genk en Luca-School of Arts in Brussel. Diego is ondertussen afgestudeerd en maakte net de erg persoonlijk documentaire Hugs and Hurricanes, die in september in première ging op het Filmfestival van Oostende.

Alicja Gescinska : “Ik heb gekozen voor Mooi missi van Diego Nurse omdat ik het ontzettend straf vind wat hij op 7 minuten doet. Hij vertelt een strijd van iemand die op zoek is naar de ware ik. Het is een aangrijpend portret, echt een strijd van iemand die heel zware dingen meemaakt: mishandeling door de vader, migratie, prostitutie,.. In die zoektocht ontdekt hij dat hij een zij is, een vrouw is. Dit wordt vormelijk ontzettend mooi weergegeven met tekeningen ertussen. Ook het thema spreekt me erg aan. Bestaat er zoiets als de ware ik? De vragen die gesteld worden, zijn ontzettend moeilijk. Word je als vrouw geboren of word je vrouw doorheen je leven? Heel straf!”

 

84 x 4

Op canvas.be kan je alle korte documentaires van de drie reeksen van 4 x 7 ook nu nog (her)bekijken. In totaal 84 documentaires van evenveel regisseurs: een documentair platform met een rijke diversiteit die het enorme potentieel aan audiovisueel talent in Vlaanderen in de kijker zet. Zowel mannelijke als vrouwelijke reporters, autochtoon of allochtoon, met aandacht voor gevestigde waarden en aanstormend talent, vormelijk en inhoudelijk heel verscheiden. Het is dé manier om het documentaire genre op een permanente manier in het daglicht te stellen.

Op vrtnu.be kan je dan weer de volledige afleveringen herbekijken.